"Παρηγοριά του εαυτού μας" είπε με
σθένος η Α. , είναι η ψευδαίσθηση ότι έχουμε «επαφές», η ασφάλεια της απόστασης
και η άρνηση για το ρεαλιστικό κυνηγητό,
συνεχίζω, συμφωνώντας μαζί της. Ο φόβος της αποτυχίας ίσως. Είναι
ανώνυμο, δεν θα εκτεθώ σκέφτονται οι περισσότεροι. Η αλήθεια είναι ότι
καλύπτουν δεν αναζωογονούν. Πληγώνουν. Όταν φτάσεις στο σημείο να σε απορρίψει
κάποιος χωρίς να έχει δει ποτέ την μορφή σου, πετυχαίνεις μια τεράστια
«ωραιότατη» ματαίωση και ενισχύεις την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Ούτε από κοντά
δεν είσαι αρεστή ούτε από «μακριά»?
