Παροχές 2016-2017

Οι πεδιάδες των συναισθημάτων

Υπήρχαν πεδιάδες παντού. Σήκωνες το βλέμμα και τα χρώματα απ’ τα λουλούδια σταματούσαν στη γραμμή του ορίζοντα. Τόσα πολλά. Αμέτρητα τα θυμάμαι στη παιδική μου ηλικία.

Εκείνες οι καταιγίδες ερχόντουσαν κατά διαστήματα και έριχναν χαλάζι παντού. Θυμάμαι τα μάτια μου να στάζουν, να θλίβομαι και να κουλουριάζομαι. 

Άνοιγα τα μάτια μετά από λεπτά, ώρες, μέρες, μπορεί και μήνες και ως θαύμα ήταν όλα εκεί. Μαργαρίτες, τριαντάφυλλα, τουλίπες, ζέρμπερες, ήλιοι.. μανουσάκια. Τα χρώματα ήταν όλων των λογιών έντονα, ζωηρά, ζωντανά κάτω από τις ακτίνες του ήλιου και τα’ άστρα τ’ ουρανού σαν άπλωνε το πέπλο της η νύχτα.

Τα χάιδευα, τα μύριζα, τα έκανα αγκαλιές και ξάπλωνα κοντά τους. Τα καλλιεργούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήτανε η ψυχή μου μοιρασμένη σε τρισεκατομμύρια λουλούδια.

Μεγαλώνοντας, ξέχασα να ρωτήσω για σπόρους. Που τους βρίσκει κανείς;

«Στους δίνουν οι άνθρωποι με την αγάπη τους και την ζεστασιά τους. Οι σπόροι είναι καρποί μιας δυνατής φιλίας, ενός μεγάλου έρωτα».  Έτσι μου είπαν. Δεν το αμφισβήτησα, δεν το έψαξα. Έτυχε να το διασταυρώσω στα μονοπάτια της ζωής.

Υπήρχαν άνθρωποι που λάτρευαν τα λουλούδια μου. Τα φύτευαν στα χωράφια τους, στις γλάστρες, παντού. Με θυμόντουσαν. Ερχόταν πίσω ένα καινούργιος ανθός κάποιες μέρες. Τον φύτευα στην έκσταση της ψυχής μου και ήλπιζα να ζήσει πριν πέσει το χαλάζι και μου τον εξαφανίσει.

Κατά καιρούς οι πεδιάδες μου ήταν χιονισμένες. Καθόμουνα σε μια σπηλιά, αποστασιοποιημένη και ανήμπορη μ’ ένα τσουβαλάκι σπόρους, χωρίς φωτιά ιδιαίτερα να καίει. Περίμενα με δάκρυα στα μάτια να έρθει η Άνοιξη. Ήμουνα μόνη. Οι άνθρωποι δεν με ήθελαν όταν δεν είχα λουλούδια.

Πάντα ερχόταν η Άνοιξη. Πάντα προσπαθούσα. Τόσα χρώματα πάλι, μέχρι τον ορίζονται.

Με θυμάσαι; Το κορίτσι με τις ανεμώνες, τις τουλίπες, τις ζέρμπερες, τα λίλιουμ. Όλα μοσχοβολούσαν.

Εγώ σε θυμάμαι. Η πεδιάδα σου είχε μόνο τριφύλλι. Ένα καταπράσινο τριφύλλι που έπνιγε όλο το χώμα. Δεν είχε τολμήσει τίποτα χρωματιστό να φυτρώσει χρόνια τώρα.

Κάτι έλαμψε. Ήθελα να είσαι δυνατή, γεμάτη χρώματα κι αυτοπεποίθηση. «Οι πεδιάδες θέλουν προσωπική δουλειά, δεν μπορείς να τις καλλιεργήσεις με κοτσάνια λουλουδιών».

Δεν θυμάμαι ποιος ήτανε. Δεν τον άκουσα. Άνθιζαν τα λουλούδια μου και κρατούσα τους σπόρους σ’ ένα χρυσό κουτί. Σ’ έπαιρνα από το χέρι και τους φυτεύαμε μαζί στις δικές σου πεδιάδες. Φαινόσουνα τόσο τρομαγμένη. Τόσο καλοσυνάτη, τόσο αγνή. Ένιωθα την λάμψη της ευτυχίας σου να με διαπερνά όταν βρισκόμασταν αγκαλιά στα λουλούδια σου. Σου έδωσα όλων των ειδών τους σπόρους, έτρεχα πρώτη να τα σκεπάσω στις καταιγίδες της ζωής σου. Έπαιρνα οξυγόνο απ’ την ανάσα σου.

Τα χρόνια περνούσαν και ζούσα τη ζωή σου χωρίς να βάζω δικά μου χρώματα. Είχα χάσει το δρόμο για τις πεδιάδες μου αλλά δεν τολμούσα να στο πω. Δεν ρώτησες ποτέ.

Παρατήρησα το άδειο σκισμένο πουγκί στις τσέπες μου. Ούτε ένας σπόρος. Αναρωτιόμουνα εάν περπατώντας στους δρόμους θα έβρισκα κανέναν. Δεν είχα τίποτα να ανταλλάξω, τίποτα να τάξω. Έμενα με μια ξερή ψυχή να ψάχνει για νερό και σπόρους. Κατέστρεψα τα λουλούδια μου.

Δεν με ρώτησες ποτέ. Σε βοήθησα να φτιάξεις την ψυχή σου και δεν με ρώτησες ποτέ που έβρισκα τη γνώση και τους σπόρους. Με κοιτούσες ώρες να τσαπίζω μ’ ένα ψάθινο καπέλο στις πεδιάδες σου. Δεν σ’ άφησα να λερώσεις τα χέρια σου.

Πως θα φροντίζεις τις πεδιάδες σου όταν πεθάνω; Δεν ήξερες πως είναι τα λουλούδια και στα έδειξα όλα. Βοηθούσες κατά καιρούς, τριγυρνούσες με το ποτιστήρι και μαζί με δύο στάλες νερό τούς άφηνες ένα χάδι.

Γιατί δεν σου είπα για τις πεδιάδες μου; Γιατί δεν με ρώτησες; Δεν έχω άλλα λουλούδια να φυτέψω. Τελείωσαν οι σπόροι. Είμαι άχρηστη για σένα.

Εγώ λιώνω για τις πεδιάδες σου και συ με βλέπεις σαν να είμαι το χαλάζι. Με κρατάς από απόσταση.

Κάποτε έκοψα λουλούδια ως τον ορίζονται και στα ‘δωσα στα χέρια να γεμίσεις τη ψυχή σου. 

Πρώτη δημοσίευση στο http://pinnews.gr 

Θεραπεία με σκύλο- F.L.T.~ Μια όμορφη εναλλακτική θεραπεία μέσω ζώων.

Τα ζώα μας βοηθάνε στη θεραπεία περισσότερο απ’ ότι φανταζόμαστε.

Όλα τα ζώα είναι «μαγικά» γιατί αυτό που μεταδίδουν είναι «μαγικό». 

Θέλουν μόνο αγάπη και χάδια. 

Αν και θα αναφερθούμε στα σκυλάκια στο συγκεκριμένο άρθρο, είναι φρόνιμο να πούμε ότι υπάρχουν και «μαγικά» άλογα, γατούλες, δελφίνια ακόμα και χαμστεράκια μπορούνε να συμβάλλουν σημαντικά στην διαδικασία διαφόρων θεραπειών και να φέρουν εις πέρας ένα πραγματικά θετικό αποτέλεσμα από τα πρώτα κιόλας λεπτά της επαφής.

Οι διαδικτυακές σχέσεις αναζωογονούν ή πληγώνουν;

"Παρηγοριά του εαυτού μας" είπε με σθένος η Α. , είναι η ψευδαίσθηση ότι έχουμε «επαφές», η ασφάλεια της απόστασης και η άρνηση για το ρεαλιστικό κυνηγητό,  συνεχίζω, συμφωνώντας μαζί της. Ο φόβος της αποτυχίας ίσως. Είναι ανώνυμο, δεν θα εκτεθώ σκέφτονται οι περισσότεροι. Η αλήθεια είναι ότι καλύπτουν δεν αναζωογονούν. Πληγώνουν. Όταν φτάσεις στο σημείο να σε απορρίψει κάποιος χωρίς να έχει δει ποτέ την μορφή σου, πετυχαίνεις μια τεράστια «ωραιότατη» ματαίωση και ενισχύεις την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Ούτε από κοντά δεν είσαι αρεστή ούτε από «μακριά»? 

Bullying ή πιο απλά, σχολικός εκφοβισμός

Η βία, όταν χρησιμοποιείται για καλό, είναι αποδεκτή. Είναι σωστό αυτό; Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τους νταήδες;

Μέσα από τους δικούς σας προβληματισμούς, ένα θέμα επίκαιρο και επικίνδυνο. Κάποιες απόψεις και ερωτήσεις δικές σας:

«Θα μάθω στο παιδί μου πολεμικές τέχνες, για να σπάσει τα μούτρα σε όποιον πάει να τη στριμώξει. Ας μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε βία στους πολέμους».

«Είναι θέμα παιδείας. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Κάποιοι γονείς είναι εντελώς ανεύθυνοι».

«Σε ποιον μπορεί να μιλήσει αυτός που θα δεχτεί το Bullying; Ειδικότερα με τις μικρότερες ηλικίες τι μπορούμε να κάνουμε;».

Ας αναλύσουμε λίγο τα παραπάνω θέματα και ας τα αναπτύξουμε ένα βήμα παραπέρα.

Τι είναι πένθος; Τι μπορώ να κάνω εάν το παιδί μου πενθεί;

Πολλοί γονείς με ρωτάνε πως μπορούνε να διαχειριστούν κάποιο πένθος μέσα στην οικογένεια και πως μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους ώστε να το ξεπεράσουν.

Ας αποσαφηνίσουμε πρώτα τι σημαίνει πένθος, από πού μπορεί να προέλθει και πως μπορούμε να το ανιχνεύσουμε. 

Όταν μιλάμε για πένθος αναφερόμαστε σε μια συναισθηματική κατάσταση που μπορεί να μπει ο καθένας από μας σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του, ανήλικη (τα παιδιά μας) ή στην ενήλικη εάν γίνει κάτι το οποίο θα αλλάξει την ροή της καθημερινότητας, κάτι αρνητικό που θα προκαλέσει δυσφορία και συναισθήματα που δεν θα θέλαμε να έχουμε όπως θυμό, άγχος, απόγνωση κτλ. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση λοιπόν μετά από κάποιο σοκ που δεχόμαστε.

Η κατάσταση του πένθους εμφανίζεται πιο συχνά όταν καλείται κάποιος να διαχειριστεί μια απώλεια θανάτου, αγαπημένου προσώπου.